Zasady murowania elewacji z klinkieru – krok po kroku

Elewacja klinkierowa jest wyjątkowo trwała i estetyczna. Pod warunkiem jednak, że jest prawidłowo wykonana. Nie jest to może bardzo skomplikowane, ale klinkier to materiał, który wymaga uwagi i staranności, i to już na etapie przygotowań do pracy. W zamian odwdzięcza się naturalnym i eleganckim wyglądem oraz trwałością.

O tym, jak będzie wyglądała elewacja z klinkieru przesądza już potraktowanie klinkieru przed budową. Przede wszystkim trzeba zadbać o to, żeby do klinkieru nie dostawała się woda i wilgoć. Jeśli klinkier zamoknie, na jego powierzchni będą się pojawiać białe wykwity, będą też problemy z wiązaniem zaprawy.

Dlatego klinkier powinien być składowany tak, żeby woda nie dostawała się do niego od spodu, a od góry i z boków – powinien być nakryty folią. Ważne też jest, żeby palety rozładowywać ostrożnie, tak żeby nie uszkodzić materiału.
Również prace murarskie najlepiej jest przeprowadzać w suche i ciepłe dni.

– Murowanie ścian elewacyjnych rozpoczyna się od narożników. Naroża należy ułożyć schodkowo na wysokość około 5 warstw, dokładnie poziomując cegły – mówi Krzysztof Omilian, ekspert z firmy Röben Polska – Po wykonaniu dwóch narożników w tej samej płaszczyźnie, można przystąpić do murowania przestrzeni między nimi. Najpierw trzeba właściwie umieścić pas uszczelniający.

Kolejnym krokiem jest murowanie na folii pierwszej warstwy cegieł. Ważne jest, żeby co drugą-trzecią fugę pionową między mini zostawić otwartą (pustą). Dzięki temu będzie możliwa wentylacja szczeliny powietrznej oraz pozostałych warstw ściany trójwarstwowej.

Wykonując elewację z klinkieru należy zadbać o izolację cokołu. Polecana jest tzw. izolacja typu Z. Polega ona na tym, że papę bitumiczną lub folię z tworzywa sztucznego (o min. grubości 1,2 mm) układa się w formie litery Z. Górna część papy lub folii leży w ścianie konstrukcyjnej, a dolna – w murze z cegły klinkierowej.

– Folia powinna być poprowadzona po zewnętrznej stronie ściany konstrukcyjnej, na długości co najmniej 150 mm do 300 mm nad gruntem, w górę – wyjaśnia Krzysztof Omilian.

Murując z cegły klinkierowej, trzeba zastosować odpowiednią zaprawę – przeznaczoną specjalnie do klinkieru. Najlepiej, żeby taka zaprawa nie zawierała wapna. Zastosowanie nieodpowiedniej (wapiennej) zaprawy może spowodować powstanie białych wykwitów na elewacji z klinkieru.

Bardzo ważne jest także przygotowanie zaprawy dokładnie według wskazówek producenta – musi one mieć odpowiednią konsystencję. Równie istotne jest przygotowanie odpowiedniej ilości zaprawy i cegieł do wymurowania danego odcinka - dobieranie materiałów podczas prac może prowadzić do powstania różnic w wyglądzie fragmentów muru.

W elewacji z klinkieru muszą być wykonane dylatacje – ściany zewnętrzne są poddawane różnym naciskom i zmianom obciążenia, dlatego muszą „pracować”. Umożliwią to szczeliny dylatacyjne o szerokości kilku milimetrów, rozdzielające większe fragmenty muru i wypełniane masą elastyczną.
– Jedna ściana może pracować inaczej niż przegroda z nią sąsiadująca, chociażby ze względu na różny stopień nasłonecznienia. Zaniechanie wykonania dylatacji może doprowadzić do powstawania rys i pęknięć – ostrzega Krzysztof Omilian.

Wykonanie elewacji klinkierowej wymaga szczególnej staranności w miejscach, w których mogą się tworzyć mostki termiczne. Newralgiczne miejsca to nadproża i podokienniki – w okolicy otworów okiennych i drzwiowych nie jest możliwe zachowanie ciągłości izolacji. Dlatego, żeby ograniczyć straty ciepła przez te fragmenty ścian, zalecane jest zastosowanie elementów prefabrykowanych.
– Głębokość podparcia dla gotowego nadproża musi wynosić co najmniej 11,5 cm – podkreśla Krzysztof Omilian.
Pamiętajmy również, że okna w ścianie trójwarstwowej powinny być osadzone w płaszczyźnie ocieplenia.

Klinkier to naturalny materiał, którego odcień w pewnym stopniu zależy od składu mineralnego gliny. Chociaż jego produkcja jest dokładnie kontrolowana, to jednak wypalone cegły klinkierowe mogą minimalnie różnić się odcieniem. Dlatego murując elewację z klinkieru, trzeba mieszać cegły z różnych palet. Dzięki temu różnice kolorystyczne „zgubią się”, a elewacja będzie wyglądała jednolicie.