Ściany z gazobetonu - betonu komórkowego. Jak je murować, jakie mają właściwości

Beton komórkowy występuje jako beton biały i szary. W betonie białym, kruszywo stanowi wyłącznie piasek, zaś w szarym – kruszywem są popioły lotne. Odmiany betonu komórkowego obejmują numerację od 300 do 800. Im wyższej klasy jest materiał, tym większą ma on gęstość i wytrzymałość, jednak mniejszą izolacyjność termiczną.

Z kolei beton komórkowy o małej gęstości charakteryzuje się dobrą izolacyjnością cieplną, ale jest mniej wytrzymały na ściskanie i stanowi kiepską izolację akustyczną.  Pomimo tego jednak, beton komórkowy coraz częściej wykorzystuje się na budowach, a powodują to przede wszystkim względy finansowe. Wykonanie ściany z tego materiału jest bowiem tańsze, aniżeli wzniesienie tej samej przegrody przy zastosowaniu ceramiki.

Elementy wykonane z betonu komórkowego i służące do wznoszenia przegród budowlanych występują w postaci bloczków lub płytek. Pierwsze z nich mogą być stosowane do wznoszenia ścian jednowarstwowych, dwuwarstwowych i trójwarstwowych. Drugie – wykorzystuje się najczęściej do wykonywania warstw elewacyjnych na ścianach trójwarstwowych. Dostępne są także kształtki, wykorzystywane jako element szalunku traconego; nadproża oraz płyty stropowe.

Bloczki z gazobetonu to elementy o powierzchni bocznej gładkiej lub profilowanej we wpusty i wypusty. Często mają również uchwyty, które ułatwiają ich przenoszenie na placu budowy. Buduje się z nich stosunkowo szybko i bez trudu. Są lekkie, odporne na działanie warunków atmosferycznych oraz niepalne. Jednak ściana z bloczków z betonu komórkowego wymaga dobrego zaizolowania, ponieważ materiał ten jest nasiąkliwy, czyli nieodporny na działanie wody.

Sposób układania i spoinowania elementów z betonu komórkowego należy dostosować do rodzaju wznoszonej przegrody. Ściany jednowarstwowe, które powstają przy użyciu tego materiału mogą mieć grubość od 30 do 42 cm. Muruje się je z bloczków odmiany 300, 400 i 500. Jeśli bloczki mają dokładne wymiary – można wykonywać cienką (1-3 mm) spoinę z zaprawy klejowej. W pozostałych przypadkach stosuje się zaprawę ciepłochronną i robi przy jej użyciu spoinę o grubości 1-1,5 cm.

W ścianach dwuwarstwowych grubość warstwy nośnej może wynosić od 17,5 do 30 cm. Wówczas do spoinowania materiału wykorzystuje się najczęściej zaprawę cementowo-wapienną lub ciepłochronną. Bloczki odmiany 600 i 700 mogą być także łączone na cienką spoinę z zaprawy klejowej. Wykonaną w ten sposób przegrodę można ocieplić nieco cieńszą warstwą materiału izolacyjnego, ponieważ gazobeton ma lepsze właściwości termoizolacyjne aniżeli tradycyjna ceramika. Odpowiednia grubość warstwy ocieplenia to ok. 9-14 cm (zależy ona od współczynnika przewodzenia ciepła materiału ociepleniowego).

Ściany trójwarstwowe wykonywane z betonu komórkowego mają grubość warstwy nośnej podobną do grubości tej warstwy w ścianach dwuwarstwowych. Analogiczny jest także sposób ich wznoszenia. Jednak ocieplenie może być jeszcze cieńsze niż w przypadku ścian dwuwarstwowych. Zalecana grubość materiału izolacyjnego to 8 do 13 cm. Wówczas do wykonania warstwy elewacyjnej stosuje się płytki z gazobetonu, na które następnie nakłada się tynk.

Warto podkreślić, że beton komórkowy wymaga szczególnej staranności układania go w pierwszej warstwie przegrody. Mur należy dokładnie wypoziomować, a zaprawę w spoinach starannie równać. Jeśli bloczki mają powierzchnie boczne profilowane – nie wykonuje się podczas ich układania spoin pionowych. Takiego spoinowania wymagają jedynie elementy o powierzchniach gładkich. Wówczas stosuje się odpowiednią zaprawę, a elementy dociska do siebie i w razie potrzeby – dobija gumowym młotkiem.

Łączenie wznoszonej ściany z prostopadłą przegrodą konstrukcyjną wykonuje się przy użyciu specjalnych łączników oraz robiąc pełną spoinę pionową. W co drugim rzędzie – układanie rozpoczyna się od bloczka połówkowego, który warto przeszlifować przed położeniem spoiny. Pozwoli to uniknąć powstania nierówności. Szczeliny podstropowe wypełnia się elastycznym materiałem dźwiękochłonnym. Nadaje się do tego wełna mineralna lub piana poliuretanowa. Bruzdy pod instalacje można ryć dopiero po całkowitym wyschnięciu zaprawy użytej do spoinowania muru.

Zobacz: Jak zbudować dom w cztery miesiące

Do ocieplania ścian z betonu komórkowego stosuje się te same materiały, co w przypadku przegród wznoszonych
z ceramiki. Standardowo jest to styropian albo wełna mineralna. Trzeba jednak pamiętać, że użycie wełny zwiększy grubość ścian trójwarstwowych o dodatkowe 3-4 cm. Wynika to z konieczności pozostawienia szczeliny wentylacyjnej w tych przegrodach.

Beton komórkowy obrabia się tynkiem. Uchodzi on za materiał bardzo wygodny do wykończenia w taki właśnie sposób. Od zewnątrz na bloczki nakłada się tynki mineralne. Od wewnątrz natomiast można stosować tynki gipsowe lub tzw. suchą zabudowę, tj. płyty gipsowo-kartonowe. Takie wykończenie stosuje się jednak tylko w przypadku ścian jedno i trójwarstwowych. Na przegrody dwuwarstwowe od strony zewnętrznej nanosi się tynk cienkowarstwowy.

Sprawdź: Dlaczego warto robić dokumentację fotograficzną robót budowlanych

Beto komórkowy jest stosowany w budownictwie głównie ze względu na dobre parametry cieplne oraz niewygórowaną cenę. Jest lekki i po zaizolowaniu – odporny na działanie czynników atmosferycznych. Jednak o ile ściany wzniesione z betonu komórkowego cechują się dobrą izolacyjnością termiczną, o tyle ich izolacyjność akustyczna jest niewystarczająca. Zatem budulec nie jest polecany w przypadkach, kiedy użytkownikowi zależy na ciszy i nieprzenoszeniu się dźwięków.

Z tego też powodu do wykonania ścian wewnętrznych oraz działowych lepiej jest zastosować inny materiał, np. silikat lub cegłę. Dla porównania warto podać, że ścianka o grubości 12 cm, wykonana z gazobetonu ma współczynnik izolacyjności akustycznej na poziomie 35-37 dB. Zaś przegroda o tej samej grubości, wykonana z bloczków silikatowych charakteryzuje się izolacyjnością akustyczną o współczynniku 45 dB.