Mikroorganizmy na elewacji - jak z nimi walczyć?

Występowania oraz wegetacja mikroorganizmów (glony, grzyby) na elewacji wiąże się przeważnie z zaistnieniem tzw. czynników sprzyjających ich rozwojowi:

• brak bezpośredniej operacji słońca na elewacji, np. północne ściany,
• wysoka i gęsta roślinność,
• sąsiedztwo innych zabudowań rzucających cień,
• oddziaływanie wody opadowej na elewacji lub odbijającej się np. od chodników, daszków i innych powierzchni płaskich,
• zacieki z obróbek blacharskich i innych elementów montowanych na elewacji,
• zakurzenia i zabrudzenia elewacji stanowiące podłoże i pożywkę dla rozwoju mikroorganizmów biologicznych,
• duże stężenie zarodników w środowisku otaczającym budynki.

Intensywność występowania składników stanowiących pożywkę w lokalnym środowisku powiązana jest między innymi z urbanizacją, uprzemysłowieniem, zanieczyszczeniem powietrza itp. Z przeprowadzonych obserwacji elewacji budynków termomodernizowanych wynika, że częstsze występowanie grzybów, pleśni, glonów, czyli tzw. porażenia mikrobiologicznego, występuje szczególnie w obszarach zwiększonego zabrudzenia powierzchni zewnętrznych, w miejscach zaciekającej wody (np. z nieprawidłowo wykonanej obróbki blacharskiej), w miejscach zwiększonej penetracji wody (np. opadowej). W miejscach niezabrudzonych, chronionych przed dostępem wody (pod parapetami, balkonami) mikroorganizmy na ogół nie mają warunków do rozwoju i rzadziej występują.

Winne nie tylko środowisko

Również sami - świadomie lub nie - w znacznej mierze przyczyniamy się do wzrostu drobnoustrojów na elewacjach zamieszkiwanych budynków. Zła eksploatacja, brak okresowych inspekcji lub konserwacji elewacji oraz usuwania zanieczyszczeń staje się powodem występowania porażenia biologicznego.

Wojna z nieproszonymi lokatorami

Walka z grzybami, porostami, które pojawiły się na elewacji budynku obecnie  jest znacznie prostsza i skuteczniejsza niż przed nawet kilkoma laty. Czyszczenie elewacji powinno obejmować mycie pod ciśnieniem (usunięcie zielonych nalotów), wraz z jednoczesną sanityzacją odpowiednimi roztworami substancji biobójczych. Następnie zabezpieczenie powierzchni tynku oraz pokrycie warstwy wierzchniej ściany powłoką z farb o podwyższonej odporności na skażenie mikrobiologiczne.