W pomieszczeniach o zwiększonej wilgotności i wyższym ryzyku zachlapania wodą odpowiedniego rodzaju płyty służą jako podkład pod okładzinę z płytek ceramicznych lub inny materiał wykończeniowy. Chętnie są wykorzystywane do zabudowy urządzeń sanitarnych. Wykonuje się z nich także lekkie ściany działowe odporne na niekorzystne warunki.
Nie wszystkie produkty budowlane dobrze znoszą kontakt z wodą i wilgocią. Dotyczy do zwłaszcza wyrobów gipsowych. Przy zabudowie lub wykańczaniu łazienek, toalet, pomieszczeń kąpielowych, pralni, basenów nie sprawdzą się więc tradycyjne płyty gipsowo-kartonowe, tak popularne i cenione przez inwestorów. Dostępne są jednak płyty specjalne, którymi w tego rodzaju pomieszczeniach z powodzeniem można je zastąpić.
Impregnowane płyty gipsowo-kartonowe Gips chłonie wodę i odbiera wilgoć z powietrza. Także karton, który nadaje płytom właściwą formę i wytrzymałość nie jest odporny na zamakanie. Aby wykorzystywać płyty g-k w pomieszczeniach o wyższej wilgotności, ich rdzeń musi być nasączony środkiem hydrofobowym, który ograniczy ich nasiąkliwość. Impregnowany jest też karton, aby zabezpieczyć go przed grzybami i pleśnią.
Płyty tego typu nadają się do pomieszczeń, w których okresowa wilgotność względna powietrza nie przekracza 85%. Warunki takie nie mogą jednak panować dłużej niż 10 godzin na dobę.
Płyty impregnowane mają obecnie symbol H2. Do niedawna oznaczano je GKBI. Oprócz nich podobną funkcję pełnią płyty FH2 (dawniej GKFI), wzmocnione włóknem szklanym, przez co odporniejsze także i na ogień. Produkty te mają wymiary i grubość taką samą jak pozostałe płyty gipsowo-kartonowe.
W ofercie niektórych producentów są płyty, w których karton zastąpiony został materiałem na bazie włókna szklanego. Mają one jeszcze wyższą odporność na wilgoć i wodę niż płyty H2 i FH2.
Warto tu wspomnieć, że okładzin z płyt H2 i FH2 w pomieszczeniach o wyższej w
ilgotności powietrza nie wolno mocować do ścian na klej gipsowy. Trzeba je przykręcać do konstrukcji nośnej ze stalowych profili, połączonej wcześniej z murami. Czasem, nawet przy zastosowaniu płyt impregnowanych, warto wykorzystać dodatkowe zabezpieczenia hydroizolacyjne. W miejscach bezpośredniego sąsiadowania okładzin ze źródłami wody może bowiem dochodzić do zachlapywania. Wokół takich stref płytę, przed dalszym wykańczaniem, maluje się płynną folią. Folię nanosi się zazwyczaj na szerokość 1 m wokół źródeł wody.
Płyty cementowo-włóknowe Cement to materiał znacznie mniej chłonny od gipsu. Wykonywane z niego płyty mogą więc wytrzymać wilgotność powietrza dochodzącą do 100%. Dlatego też można je stosować nawet jako okładzinę na ścianach zewnętrznych, jak również robić z nich zabudowę wykończeniową w krytych pływalniach lub myjniach samochodowych.
Płyty są niestety dosyć ciężkie, a do ich cięcia niezbędna jest pilarka elektryczna. Ich właściwości, w tym między innymi duża twardość oraz odporność na uszkodzenia, rekompensują to z nawiązką.
Płyty mocuje się do rusztów nośnych wkrętami. Spoiny wypełnia się specjalnym systemowym klejem.
Płyty mają wymiary 1x1,25 m; 2,6x1,25 m oraz 3x1,25 m oraz grubość 12,5 mm.
Płyty gipsowo-włóknowe Powstają w wyniku sprasowania mieszanki masy gipsowej i włókien celulozowych, pochodzących z recyclingu. Płyty mają więc jednorodną strukturę. Choć nie są niczym impregnowane, da się z nich budować okładziny w pomieszczeniach, w których okresowa wilgotność względna powietrza nie przekracza 80%.
Mocuje się je do ścian za pośrednictwem rusztów nośnych, łącząc z nimi na wkręty lub za pomocą specjalnych klamer.
Produkowane są w grubościach: 10; 12,5; 15 i 18 mm.
Budowlane płyty polistyrenowe Ich trzon stanowi polistyren ekstrudowany. Z dwóch stron jest on powleczony zaprawą wzbogaconą tworzywem sztucznym i zazbrojoną siatką z włókna szklanego. Płyta jest więc lekka, odporna na wilgoć oraz wodę i jednocześnie ma sztywną i wytrzymałą powierzchnię, gotową do wykańczania.
Budowlane płyty polistyrenowe znane są głównie z tego, że bardzo łatwo można nimi zabudować wanny. Nie wymagają bowiem do tego żadnej konstrukcji nośnej. Nadają się oprócz tego do wykonywania każdego rodzaju zabudowy, zwłaszcza w pomieszczeniach uznawanych za „mokre”. Chętnie stosuje się je do konstruowania blatów pod umywalki lub łazienkowych półek. W sprzedaży są również płyty z równoległymi nacięciami. Można je wyginać. Świetnie sprawdzają się jako tworzywo do budowy łukowych ścianek. W ten sposób buduje się na przykład kabiny prysznicowe, których przekrój przypomina skorupę ślimaka. Niestety uciążliwy jest montaż giętych płyt, gdyż każde nacięcie, które zostanie po wygięciu rozwarte, należy wzmocnić taśmą i zaszpachlować zaprawą.
Płyty takie, wykorzystane do budowy okładziny ściennej, zwiększają też termoizolacyjność przegrody. Polistyren jest bowiem znakomitym materiałem ociepleniowym.
Grubość takich płyt wynosi od 4 do 5 cm. Sprzedawane są w rozmiarach 2,5x0,6 m oraz 1,25x0,6 m. Do ich cięcia wystarczy nawet zwykły nóż z łamanymi ostrzami. Do wzajemnego łączenia płyt używa się kleju silikonowego lub specjalnych stalowych łączników. Do ścian mocuje się je na zaprawę klejową, wzmacniając styki taśmą zbrojeniową.
