W przypadku ścian jednowarstwowych nie zaleca się jednorodnego wykończenia elewacji. Cokoły i inne miejsca narażone na zamakanie od wody odbijającej się od ziemi podczas deszczu, czy topniejącego wiosną śniegu powinny być wykańczane wytrzymałymi materiałami, które będą chronić mur przez zawilgoceniem. W praktyce najczęściej stosuje się okładziny z klinkieru lub płytek z mało nasiąkliwych gatunków kamienia. Na pozostałą część elewacji najczęściej wybiera się tradycyjne, grubowarstwowe tynki cementowo-wapienne lub tynki silikonowe i silikatowe oraz drewniane oblicówki, czy siding. Można także zastosować ciepłochronny tynk cementowo-wapienny z dodatkiem styropianowych kulek lub perlitu – taki tynk dodatkowo poprawi parametry cieplne budynku. Wybór sposobu wykończenia domu jest zatem dość skromny. Ograniczenia narzucone przez technologię są jednak uzasadnione. Istotną sprawą w przypadku ścian jednowarstwowych jest bowiem zachowanie jednej z ich głównych cech – paroprzepuszczalności. Tylko jeśli zapewnimy swobodną migrację pary wodnej, zachowamy izolacyjność termiczną murów. Ściany zbudowane bez warstwy ocieplenia, zakryte szczelnymi powłokami, mają tendencje do zawilgacania, co pogarsza ich termoizolacyjność i naraża na przemarzanie zimą. W efekcie maleje komfort cieplny całego domu.
Elewacja na mokro
Najpopularniejszym sposobem wykonywania zewnętrznej elewacji w budynkach z jednowarstwowymi ścianami jest tradycyjny trójwarstwowy tynk cementowo-wapienny. Składa się z trzech warstw - obrzutki, narzutu i gładzi. Obrzut ma na celu wzmocnić przyczepność podłoża. Nadaje tynkowi chropowatość i chłonność, co wpływa na jego wytrzymałość. Kiedy obrzutka całkowicie zwiąże, można wykonywać właściwą warstwę tynku, czyli narzut, o grubości około 1,5 cm. Ostatnią warstwę, dekoracyjną, stanowi gładź. Tynki trzywarstwowe są paroprzepuszczalne, mają też dodatkową zaletę szczególnie predysponującą ten rodzaj elewacji do wykonywania na ścianach jednowarstwowych. Do kolejnych warstw tynku używany jest coraz drobniejszy piasek. Dzięki temu w okładzinie tworzy się system coraz mniejszych kapilar, które odciągają z muru wilgoć i sole mineralne. Wykonywanie takiej elewacji ma też wadę – w porównaniu z układaniem oblicówek, czy sidingu – jest długotrwałe. Pomiędzy narzucaniem kolejnych warstw tynku należy bowiem zachować przerwy technologiczne niezbędne do związania zaprawy. Przyjmuje się, że przerwa powinna trwać tyle dni, ile milimetrów grubości ma dana warstwa. Aby ocieplić dom tynkiem, do wykonywania narzutu można użyć lekkiej, porowatej zaprawy z dodatkiem styropianu lub perlitu. Decydując się na tynk ciepłochronny warstwę obrzutki trzeba wzmocnić siatką z włókna szklanego. Tynki tego rodzaju można układać nawet warstwą o grubości 8 cm. Są jednak znacznie mniej wytrzymałe od tynków bez dodatków ciepłochronnych. Tradycyjne tynki są szare, dlatego po całkowitym wyschnięciu zazwyczaj są malowane farbami elewacyjnymi, z jednym zastrzeżeniem - w przypadku ścian jednowarstwowych farba musi być paroprzepuszczalna. Najlepiej stosować farby silikonowe, gdyż ze względu na swoją elastyczność same nie pękają i dobrze maskują drobne rysy tynku. Można również użyć farb silikatowych i cementowych, choć te drugie są mniej polecane ze względu na ich nasiąkliwość. Farby silikonowe i silikatowe dłużej zachowują świeży wygląd dzięki zdolności samooczyszczania - deszcz spłukuje z nich kurz i drobne zabrudzenia.
Ściany jednowarstwowe można również wykańczać tynkami cienkowarstwowymi silikonowymi i silikatowymi, które w przypadku sztywnego muru, często pracującego latami od wzniesienia, mają jednak tendencje do pękania. Nie zapewniają też znaczącego ocieplenia, co w przypadku ścian jednowarstwowych ma znaczenie. Chcąc skorzystać z zalet tynku cienkowarstwowego, zwłaszcza bogatej oferty kolorystyki i faktur, najlepiej układać je jako warstwę wykończeniową na tynku tradycyjnym – wówczas tynk cienkowarstwowy zastępuje warstwę gładzi.
Aby elewacja z tynku była trwała należy przestrzegać podstawowych zasad dobrego wykonawstwa: tynkowanie można rozpoczynać, gdy mury wstępnie osiądą, czyli najwcześniej po około trzech miesiącach od zakończenia wznoszenia ścian i trzeba to robić w porach roku, kiedy temperatura waha się w granicach 5-25°C, a wilgotność powietrza nie przekracza 70%. Inaczej tynk będzie pękać i odspajać się od ścian. W polskich warunkach klimatycznych oznacza to, że sezon na tynkowanie trwa od późnej wiosny do wczesnej jesieni.
Sucha elewacja
Elewację domu wzniesionego ze ścian jednowarstwowych można również wykonać "na sucho" przy pomocy oblicówki drewnianej lub winylowej, zwanej sidingiem. Systemy suchych elewacji wykonywane są na ruszcie, czyli pionowych lub poziomych listwach, ewentualnie kratownicach wykonanych z drewna lub aluminium. Stelaż do ściany montowany jest za pomocą kołków rozporowych. Najpowszechniej stosowane są ruszty drewniane, co wynika z ich niewysokiej ceny. Ruszt powinien być wykonany z suchego, impregnowanego ciśnieniowo drewna, najlepiej iglastego, bowiem drewno drzew iglastych, dzięki dużemu nasyceniu żywicami, jest bardziej odporne na wilgoć. Decydując się na suchą elewację można dodatkowo ocieplić dom i poprawić izolację akustyczną warstwą wełny mineralnej. Ocieplenie układane jest między listwami rusztu i mocowane bezpośrednio do muru. Wełnę trzeba przesłonić folią wiatroizolacyjną, co zabezpieczy ocieplenie przed przewiewaniem i zawilgoceniem. Pomiędzy warstwą wełny, a zewnętrzną okładziną powinna ponadto pozostać kilkumilimetrowa szczelina powietrzna umożliwiająca prawidłową wentylację.
Siding – elewacja wykonana z paneli z tworzywa sztucznego. To jeden z najszybszych sposobów na wykończenie ścian - ułożenie metra kwadratowego sidingu zajmuje około pół godziny. Tworzywo, z którego wykonuje się panele elewacyjne jest odporne na czynniki atmosferyczne – mróz, wysoką temperaturę i deszcz. Panele nie blakną również pod wpływem słońca. Oferowane są w szerokiej gamie kolorów oraz w wersjach tłoczonych imitujących rozmaite faktury, np. kamienie, słoje drewna, itp.
Drewniana oblicówka – elewację tworzą deski o grubości od 18 do 32 mm uzupełnione o listwy wykończeniowe. Elewację, po wykonaniu, trzeba dodatkowo zaimpregnować i wykończyć bejcą lub wodoodpornym lakierem kryjącym, albo transparentnym (zostawiającym rysunek słojów). Deski można przybijać pionowo, poziomo lub w jodełkę, dzięki czemu uzyskuje się różne efekty dekoracyjne. Podczas eksploatacji, drewniana oblicówka wymaga regularnej konserwacji. Trzeba ją impregnować co ok. 5 lat.
