Potrzeba zastosowania tynku renowacyjnego pojawia się niespodziewanie. Zazwyczaj wymusza to zalanie lub podciąganie kapilarne wody od strony gruntu. Mur staje się mokry i dotychczasowy tynk traci przyczepność. Pojawiają się też wykwity solne, plamy oraz pęknięcia. Pozostaje tylko jego usunięcie. Żeby nie pozostawiać ściany bez wykończenia, a jednocześnie przyśpieszyć osuszanie budynku i zapobiec wykwitom solnym, do tynkowania wybiera się zaprawę renowacyjną.
Typowe tynki renowacyjne
Struktura takiego tynku jest porowata. Dzięki temu charakteryzuje się on wysoką dyfuzyjnością, Przepuszcza parę wodną i ułatwia odprowadzanie wilgoci poza ścianę. Szybsze jej schnięcie ogranicza też pozostałe niepożądane zjawiska: wykwity solne, porastanie pleśnią lub algami. Tynk taki potrafi też gromadzić sól wydostającą się wraz z wodą z muru. Odkłada się ona w jego wewnętrznych warstwach, bliżej ściany. Dzięki temu nie następuje jej krystalizacja na elewacji. Woda natomiast odparowuje i nie zostaje podciągana kapilarnie wzwyż.
Istnieją rozwiązanie zakładające, że tynk renowacyjny będzie tylko przyśpieszał odparowywanie wilgoci, nie wchłaniając przy tym soli. Wówczas, przed tynkowaniem, mur maluje się krzemianowym preparatem impregnacyjnym o wysokiej paroprzepuszczalności, który będzie blokował przedostawanie się soli do tynku.
Tynki renowacyjne często sprzedawane są w systemie. Obejmuje on tynk podkładowy oraz tynk właściwy, oba o różnych parametrach.
Tynki renowacyjne przeznaczone są przede wszystkim do stosowania na elewacjach. Można jednak także nakładać je na ściany wewnętrzne lub piwniczne. Jedne nanosi się jednowarstwowo, inne z kolei trzeba nakładać w dwóch, rzadziej trzech warstwach. Łączna grubość takiego tynku wynosi od 2,5 do 4,5 cm.
Dobrej jakości tynki renowacyjne spełniają wymagania WTA (niemieckiego Naukowo-Technicznego Zrzeszenia Ochrony Budowli i Konserwacji Zabytków).
Zdolność tynku renowacyjnego do osuszania obrazuje kilka parametrów, które powinny być podane w jego karcie technicznej. Jest to między innymi zawartość porów powietrznych. Dla tynku właściwego nie powinna być mniejsza niż 20%. Współczynnik oporu dyfuzyjnego µ stwardniałego już tynku nie powinien przekroczyć 12. Liczy się poza tym kapilarne wchłaniania wody, którego wartość, podawana w kg/m² nie powinna być niższa niż 0,3.
Tynki kompresowe
Tynki takie mają wyjątkowo dużą zdolność magazynowania w sobie soli, wydostających się z mineralnych materiałów budowlanych. Potrafią osuszać ściany szybciej niż tradycyjne tynki renowacyjne. Są jednak nakładane tylko na pewien czas. Gdy zgromadzą w sobie sól i inne substancje wydostające się z wilgotnego podłoża, trzeba je skuć i zastąpić innym tynkiem. Dlatego noszą też nazwę tynków traconych. Moment skucia następuje wówczas, gdy krystalizacja soli na powierzchni takiego tynku ustanie. Tynki kompresowe przeznaczone są do murów o szczególnie wysokim stopniu zasolenia.
Tynki zaporowe
Są to zaprawy tworzące szczelna barierę, przez którą wilgoć ani woda nie są wstanie przedostać się. Znajdują zastosowanie jedynie w zabezpieczaniu przeciwwilgociowym murów piwnicznych, ścian fundamentowych oraz cokołów. Nie są stosowane na pozostałych ścianach. Mają na tyle ograniczoną chłonność, że działają prawie jak izolacja z papy. Nie mają zdolności kapilarnego podciągania wody. Uniemożliwiają dostawanie się wody do muru, od tej strony, od której zostały naniesione. Nie pozwalają też wodzie i wilgoci na wydostawanie się poza mur. Woda może więc tylko przemieszczać się w górę, w rezultacie podciągania kapilarnego. Wykorzystuje do tego mikropory i włosowych rozmiarów kanaliki w murze. Przy zastosowaniu takich tynków, osuszanie muru odbywa się ponad poziomem, do którego zostały ułożone.
