Jaki strop do domu? Wybór technologii budowy stropu

Główne funkcje stropu to:

• przeniesienie obciążeń na elementy pionowe konstrukcji budynku (ściany, słupy),
• poziome usztywnienie konstrukcji budynku,
• zapobieganie rozprzestrzenianiu się ognia
  z jednej kondygnacji na inną w trakcie pożaru,
• izolowanie pomieszczeń położonych na sąsiednich kondygnacjach przed przenikaniem dźwięków, wilgoci, zapachów, zmianami temperatury.

Przy wyborze stropu należy uwzględnić przede wszystkim przeznaczenie budynku, rodzaj i wartość obciążenia użytkowego, wymaganą klasę odporności ogniowej, a w przypadku małych obiektów, takich jak domy jednorodzinne, łatwość wykonania, dostępność materiałów, koszt.  

Stropy można klasyfikować wg różnych kryteriów. W zależności od miejsca zbudowania wyróżniamy stropy:

• nad piwnicą,
• międzykondygnacyjne,
• nad najwyżej położoną kondygnacją lub stropodachy.

Stropy nad piwnicą i nad najwyżej położoną kondygnacją oraz stropodachy są przegrodami dzielącymi pomieszczenia o różnych temperaturach lub pomieszczenia od otoczenia zewnętrznego – dlatego ważne jest, aby spełniały wymagania izolacyjności cieplnej.

Dla stropów międzykondygnacyjnych, które z reguły dzielą pomieszczenia o takich samych lub zbliżonych temperaturach, wartość izolacyjności cieplnej ma znaczenie drugorzędne, natomiast głównym wymaganiem staje się zapewnienie odpowiedniej izolacyjności akustycznej. Należy pamiętać, że sama konstrukcja nośna stropu nie stanowi dostatecznej izolacji dla przenikania dźwięków, przede wszystkim uderzeniowych. W tym przypadku z pomocą przychodzą warstwy wykończeniowe (odpowiednie izolacje, podłogi pływające, warstwy tłumiące itp.). Dźwięki powietrzne (na przykład te wytwarzane podczas rozmowy) można wytłumić dzięki zastosowaniu stropu o odpowiedniej masie (izolacyjność wzrasta wraz ze wzrostem masy stropu), podłogi o układzie wielu warstw lub dodatkowo sufitu podwieszonego.

W zależności od materiałów zastosowanych na elementy nośne i przyjętego rozwiązania konstrukcyjnego mamy do czynienia ze stropami:

• drewnianymi,
• na belkach stalowych,
• żelbetowymi:
• monolitycznymi (płytowe, płytowo-belkowe),
• prefabrykowanymi (płytowe, płytowo-belkowe, płytowe sprężone, płytowo-belkowe sprężone),
• zespolonymi,
• gęstożebrowymi (z żebrami monolitycznymi, prefabrykowanymi).

Stropy drewniane stosuje się zazwyczaj w budynkach o konstrukcji drewnianej. W budynkach murowanych znajdują zastosowanie coraz rzadziej, z uwagi na ich łatwopalność.
Stropy na belkach stalowych nie są już tak popularne jak dawniej, ale nadal znajdują zastosowanie, szczególnie w budynkach remontowanych. Ich podstawowymi zaletami są łatwy montaż oraz duża nośność, jednak są podatne na korozję i mają małą odporność na obciążenie ogniowe. Najbardziej popularnym stropem na belkach stalowych jest strop Kleina.
Obecnie najczęściej stosowane są stropy, w którym elementem nośnym jest żelbet: płytowe monolityczne stropy żelbetowe oraz stropy gęstożebrowe.

Stropy żelbetowe monolityczne wykonuje się do rozpiętości ok. 6 m. Przekroczenie tej granicy powoduje znaczne zwiększenie grubości stropu. Minimalna grubość tego rodzaju stropów powinna wynosić 60 mm. Ze względu na wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej przyjmuje się grubość płyty nie mniejszą niż 16 cm. Na grubość płyty wpływ mają również: sposób oparcia, rozpiętość stropu, wielkości obciążeń. W zależności od sposobu oparcia i stosunku wymiarów, płyty mogą być zbrojone jedno- lub dwukierunkowo.
Zaletami żelbetowych stropów monolitycznych są przede wszystkim:

• możliwość uzyskania nietypowych kształtów stropu,
• gładka powierzchnia sufitu, co pozwala na wykonanie cienkich tynków,
• duża nośność,
• dobre usztywnienie konstrukcji budynku,
• stosunkowo mała grubość spośród najczęściej stosowanych stropów.

Stropy takie są jednak ciężkie, wymagają zastosowania pełnego deskowania, dużego nakładu pracy i czasu (strop żelbetowy wylewany na budowie pełną nośność osiąga dopiero po 28 dniach).

Do tej grupy zaliczamy stropy, w których rozstaw żeber (belek) nie przekracza 100 cm. Stosuje się rozpiętości ok. 6,5 m (przy większych rozpiętościach mogą pojawić się problemy związane z nośnością żeber na ścinanie). Mogą być monolityczne, monolityczno-prefabrykowane, prefabrykowane. Przestrzenie między żebrami wypełnia się pustakami (ceramicznymi, betonowymi, gipsowymi itp.), które nie pełnią funkcji konstrukcyjnej, ale mają duży wpływ na parametry przegrody.

Stropy gęstożebrowe są tańsze i lżejsze od monolitycznych żelbetowych. Do ich montażu nie jest wymagany ciężki sprzęt, a sam proces przebiega szybko. Mają one jednak mniejszą nośność i większą grubość w porównaniu ze stropami żelbetowymi. Jest bardzo prawdopodobne, że po pewnym czasie eksploatacji stropu gęstożebrowego, w miejscach na granicy belek i pustaków, powstaną rysy. Jest to spowodowane niezależnym uginaniem się poszczególnych belek. Zjawisko to ogranicza się poprzez usztywnianie belek stropowych w poprzek, np. żebrami rozdzielczymi. Obecnie na rynku istnieje bardzo duży wybór rozwiązań stropów gęstożebrowych, z których najczęściej stosowanymi w budownictwie jednorodzinnym są stropy:

• Ackermana (monolityczny z wypełnieniem pustakami ceramicznymi),
• Teriva (monolityczno-prefabrykowany z prefabrykowanych belek stalowo-betonowych z wypełnieniem pustakami betonowymi),
• Ceram, Fert (monolityczno–prefabrykowany z prefabrykowanych zbrojonych belek betonowych oraz wypełnieniem pustakami ceramicznymi).

Stropy prefabrykowane żelbetowe oraz zespolone stosuje się rzadko w budownictwie jednorodzinnym. Wpływ na to ma wysoki koszt wykonania, konieczność wykorzystania dźwigu podczas montażu oraz, jak w przypadku stropów gęstożebrowych, wrażliwość na powstawanie mało estetycznych rys na tynku w miejscach połączeń elementów prefabrykowanych. Tego typu stropy znajdują zastosowanie w budownictwie wielorodzinnym wielkogabarytowym, które charakteryzuje się powtarzalnością w układzie konstrukcyjnym, modularnością.