Wysoka izolacyjność akustyczna przedścianki zależy od materiałów i technologii montażu. W praktyce, zależnie od oczekiwań, stosuje się różnego rodzaju okładziny. W wypadku ścian o konstrukcji szkieletowej bardzo ważna jest masa okładziny. Najwyższy poziom izolacyjności uzyskamy, stosując okładzinę z płyt gipsowo-kartonowych z przyklejoną fabrycznie blachą ołowianą grubości 3 mm (ciężar m² płyty to ponad 40 kg). To jednak jest zbyt trudne dla majsterkowicza. Parametr standardowy można osiągnąć stosując zwykłe płyty gipsowo-kartonowe.
Technologia wykonania w dużej mierze decyduje o skuteczności izolacji akustycznej. Pierwszą czynnością jest oczywiście wytrasowanie miejsca montażu konstrukcji z profili UD i CD. Następnie należy przyciąć profile stalowe na odpowiednią długość. Profile UD stanowią konstrukcję obwodową montowaną do ścian, sufitu i podłogi. Po ich przycięciu, a przed montażem nie można zapomnieć o przyklejeniu specjalnej samoprzylepnej taśmy akustycznej, zapobiegającej przenoszeniu drgań z konstrukcji na otaczające elementy podłoża. Taśma akustyczna powinna bezwzględnie zostać przyklejona do wszystkich profili obwodowych.
Po zamontowaniu profili UD należy wyznaczyć miejsca montażu profili CD. Profile pionowe CD ustawiane są w rozstawie osiowym co 60 cm. Wkładane są górą i dołem w profile UD i montowane do ścian przy pomocy systemowych łączników bezpośrednich. Okładzina przykręcana będzie później tylko do tych profili. Dlatego przy jednej i drugiej ścianie dostawiamy dodatkowo po jednym profilu CD, oddalonym maks. 10 cm od ścian. Łączniki bezpośrednie mocujemy do ściany kołkami przyklejając do każdego łącznika paski taśmy akustycznej - wyeliminuje ona przenoszenie drgań z konstrukcji na ścianę i odwrotnie. Maksymalny rozstaw pionowy łączników bezpośrednich wynosi 90 cm. Po zamontowaniu łączników bezpośrednich możemy przystąpić do ustawiania profili CD i wstępnego ich ustawienia w pionie. Kolejną, bardzo istotną czynnością, jest skręcenie uchwytów bezpośrednich z profilem CD. Profil CD przy pomocy poziomnicy należy ustawić pionowo w dwóch płaszczyznach, a następnie przy pomocy dwóch wkrętów skręcić z łącznikiem bezpośrednim.
Po wykonaniu konstrukcji przystępujemy do ułożenia dodatkowej warstwy materiału izolacyjnego - na przykład wełny mineralnej. Jest to bardzo ważna czynność, mająca duży wpływ na efekt końcowy. Powinniśmy używać tutaj wełny o deklarowanej i potwierdzonej badaniami izolacyjności akustycznej. Bardzo istotne jest staranne, tzn. "szczelne" ułożenie materiału, również w przestrzeni za profilami. Płyty wełny powinny być układane w poszczególnych polach z przesunięciem.
Do tak wykonanej konstrukcji, uzupełnionej materiałem izolacyjnym, możemy zacząć przykręcać okładzinę z płyt gipsowo-kartonowych. Okładzina może być wykonana z dwóch warstw płyt, co poprawi izolacyjność akustyczną i odporność mechaniczną, przy małym zwiększeniu kosztów. Płytę przykręcamy tylko do konstrukcji pionowej, wykonanej z profili CD. Rozstaw wkrętów może wynosić maksymalnie 25 cm.
Należy unikać skręcania płyty, stanowiącej okładzinę z profilami UD, zamontowanymi do podłogi i stropu, ponieważ skręcenie tych elementów powoduje później spękania połączeń płyt. Podobnie postępujemy w wypadku profili UD, zamontowanych do ścian bocznych stykających się z przedścianką. W tym wypadku dokładamy po jednym profilu CD, o czym wspomniano przy montażu konstrukcji. Ostatnią czynnością, związaną z montażem przedścianki, jest szpachlowanie fug między płytami okładziny.
Szpachlowanie ma szczególne znaczenie dla końcowego efektu optycznego i dalszego bezawaryjnego użytkowania (na przykład brak spękań). Kolejnym istotnym elementem jest zastosowanie prawidłowej technologii wykonania tych prac, tj. zbrojenie spoiny taśmą z włókna szklanego lub papierową, ale taśmę tą należy wtopić w zaszpachlowaną spoinę, a nie przyklejać jej wcześniej do płyty i dopiero wtedy przykrywać masą gipsową.
